Kiedy rodzi się dziecko...

     Kiedy przychodziły na świat moje dzieci, życie nabierało coraz większego sensu i stawało się coraz piękniejsze. Należę do tych szczęśliwych kobiet, dla których dzieci są całym światem jednak nie zapominają o sobie. Nie zapominają, że życie bardzo szybko upływa, a dzieci nie wiadomo kiedy stają się dorosłe. Poza tym nie wychowujemy ich dla siebie tylko aby były szczęśliwe i umiały szczęście dawać i się nim dzielić. Dlatego też uważam, że zawsze trzeba mieć pomysł na siebie i myśleć o tym kiedy dzieci są jeszcze małe.

 

   Wydaje mi się, że jeszcze nie zdążyłam się nacieszyć moim macierzyństwem, a już uczę się nowej roli i nowej miłości, bowiem moje dzieci już mają dzieci...

    Babcia kojarzyła mi się zawsze z osobą stateczną, trochę wycofaną z życia, ale pełną miłości i ciepła. Z osobą, która ma dużo czasu, piecze ciasta, opowiada bajki i nigdy się nie denerwuje. Współczesne babcie bardzo odbiegają od tych dawnych, z mojego dzieciństwa.  Owszem, kochają bezgranicznie, mają wiele życiowej mądrości i nawet jeśli pieką najwspanialsze szarlotki na świecie, to z pewnością nie są wycofane i  nie jest tak, że niczego już nie oczekują od życia. To inne pokolenie babć, które stworzyły nowe czasy i zmiana społeczna.

    Nie widzę nic w tym złego, że babcia podąża (mądrze) za modą, nowinkami kosmetycznymi, uprawia jogging, jeździ na rowerze, czy skacze ze spadochronu, ma swoje pasje i najczęściej jeszcze pracuje. Ważne, że przyszyje guzik, pomoże posprzątać, zatemperuje kredki, pomoże uczesać lalkę i znajdzie czas choćby miała nie spać w nocy... Najważniejsze, że kocha, nie obraża się i można na nią liczyć.

    Zawsze powtarzam, że jeśli z bycia rodzicem wynika szereg obowiązków, to również to samo dotyczy babci i dziadków. To nie tylko piękne zdjęcia do chwalenia się... To nie tylko przytulanie kiedy dziecko jest nakarmione i wyszykowane, ale to także choć trochę pomocy, zrezygnowania ze spotkania z koleżanką, odpoczynku przy kawie i ulubionej gazecie... To jeden z elementów solidarności międzypokoleniowej, tak istotnej we współczesnym świecie.Ważne aby umieć to jakoś mądrze wypośrodkować. Trzeba pamiętać, że babcie (choć najczęściej nic nie powiedzą) też mają swoje smutki, łzy, problemy i nie są przysłowiowym "workiem do bicia" i "dawcą". Jeszcze żyją, czują, myślą, mają swoje plany i marzenia... Są do pomocy, a czasem potrzebują zwykłego dziękuję, przepraszam lub przytulenia...

    Dzielę się z Wami moją radością. Jak wiecie w kwietniu zostałam babcią bliźniaków, a 2 sierpnia mojemu starszemu synowi urodził się syn Wojtuś, który jest młodszym bratem Zosi. Znów zostałam szczęśliwą babcią i chociaż po cichu śmieję z tego określenia (mój obraz babci z dzieciństwa jest zupełnie inny), to jestem bardzo dumna :) Wojtuś jest śliczny, choć raczej powinnam napisać przystojny, żeby się nie "obraził"jak podrośnie :)

    Oczywiście dla mamy Wojtusia ugotowałam do szpitala tradycyjny rosół. Rosół musi być! Nie podaję przepisu bo jest prosty i wszyscy go znają. Na deser był budyń z jabłkami z własnej jabłonki czyli takiej, którą lubią robaczki, bo nie zwiera żadnej chemii. Budyń jak budyń, można ugotować wg przepisu z opakowania lub zrobić z mąki ziemniaczanej, za to jabłka...
Jabłka należy obrać pokroić, do garnka dodać 2-3 łyżki wody i dusić około 5-8 min. Na koniec dodać szczyptę masła i wyłożyć na ugotowany budyń. Jeśli jabłka są kwaśne można dodać odrobinę cukru. Żadnej chemii - idealne na pierwsze dni karmienia.

   To zdjęcie jeszcze ze szpitala

... i tak do "Historii jednej kołyski", dopisał się kolejny jej użytkownik: Wojciech, Witold

http://mystylemyeveryday.blogspot.com/2014/06/historia-jednej-koyski.html

Oczywiście aby tradycji stało się zadość powstał wierszyk na powitanie. Tu nie liczy się artyzm tylko intencje i serce.

Kwiecień to był u nas taki –

Urodziły się bliźniaki.

A tu sierpień się zaczyna

I znów powiększyła się rodzina.

Ma braciszka śliczna Zosia

i choć mała z niej Samosia,

Starszą siostrą już została

bo już  nie jest taka mała.

Gdy Wojtusia zobaczyła,

Mocna brata przytuliła.

Jak to dobrze że już jesteś

W dwójkę z życiu będzie lepiej.

I choć Wojtkiem jesteś małym,

będziesz bratem doskonałym.

Tata  dumnie pierś swą pręży

Patrzcie jaki jestem mężny.

Perfekcyjna Kasia żona,

dwójka dzieci upragniona,

w sądzie na mnie toga czeka,

I choć plany mam jak rzeka...

To rodzina wiedzie prym:

Żona, córka i mój syn!

Już pewnie rozumiecie dlaczego mam tak mało czasu na odpisywanie... poprawię się :)