Jaką jestem babcią? - Grandmother's Day

***

***

Jaką jestem babcią?

   Nigdy nie zadawałam sobie tego pytania, bowiem jeśli cokolwiek robię to nie po to aby zasłużyć na pochwałę, nagrodę czy wpisanie do rejestru doskonałych babć. Teraz kiedy moje wnuki są jeszcze bardzo małe inaczej patrzą na mnie jako babcię. Taką ocena z ich strony przyjdzie pewnie kiedy podrosną  i kiedy mnie już nie będzie.

   Z pewnością jestem dumną babcią, ale nie z siebie, tylko z moich wnuków. Coraz klarowniej i lepiej widzę, że warto było poświęcić swoim dzieciom czas, często podporządkować swoje życie, bo teraz potrafią być dobrymi rodzicami.

Bycie babcią to zupełnie inna rola i jeśli mogę udzielić babciom trzech krótkich rad to na pierwszym miejscu stwierdzę:

- Pamiętaj, że ty już swoje macierzyństwo miałaś

- Nie pouczaj i przenigdy nie podważaj autorytetu rodziców

- Rozpieszczaj mądrze

   To są duże ogólniki, ale w nich zawarte jest wiele mądrości życiowej, może trudnej dla niektórych babć,  ale wartej zapamiętania. Będzie to procentowało nie tylko w relacjach z wnukami ale również z ich rodzicami.

… bo dzisiejsze  babcie są inne?

   Tak, są inne pod wieloma względami. Nie zmieniło się tylko jedno – nadal bezgranicznie kochają swoje wnuki. Kiedy sięgam pamięcią w czasy mojego dzieciństwa to jako dorosła osoba mogę stwierdzić, że moja babcia była typową babcią mieszkającą na wsi. Nosiła chustkę, długie, prawie do ziemi spódnice, fartuch. Miała śliczne czarne włosy aż do pasa, zawsze zaplecione w gruby warkocz i uformowane w tak zwany dudek. Pamiętam jak czasem czesałam jej długie, rozpuszczone włosy, wyglądała wtedy jak jakaś dama z obrazu, tylko ubrania nie pasowały.  Zachwycałam się tymi włosami i nie rozumiałam dlaczego babcia tak je upina i skrywa pod chustką, ale tak robiły wszystkie babcie. Babcia nie lubiła komplementów, uważała, że to próżne i nie przystoi. Dla mnie była niezwykła, jedyna i najbardziej kochana na świecie.

   W środowisku, w którym dorastałam babcie wyglądały właśnie tak. Kiedy siedziały w kościele w ławkach różniły się tylko chustkami, które zmieniały kilka razy do roku. W tym środowisku był jednak wyjątek. Była jedna babcia, którą ja się zachwycałam wizualnie. Przylgnął do niej przydomek „kolorowa babcia”, bowiem różniła się diametralnie od wszystkich pozostałych. Nosiła krótkie blond włosy, kolorowe ubrania  i miała prawie zawsze pomalowane na różowo lub czerwono paznokcie. Jak ona mi się podobała. Już wtedy postanowiłam, że też będę taką babcią, która będzie się malować, modnie ubierać, nie będzie nosić chustek na głowie i długich spódnic. Muszę jednak dodać, że mojej babci nie zamieniałabym na żadną inną, ona i tak dla mnie była najpiękniejsza.

   A dzisiejsze babcie? No cóż, bardziej przypominają tę kolorową niż te z chustami na głowie, które powoli odchodzą do lamusa. Dzisiejsze babcie to kobiety w większości bardzo aktywne, pracują, realizują swoje pasje, marzenia. Są modne, zadbane i wiele jeszcze od życia oczekują. W końcu to pokolenie powojennego „baby boomu”, które powoli wchodzi w wiek emerytalny. To pokolenie bardzo liczne, które najpierw ustawiało się w kolejkach do przedszkoli, szkół, uniwersytetów. To pokolenie, które stworzyło subkulturę „dzieci kwiatów”, pokolenie które na nowo sprecyzowało pojęcie wieku  średniego, a teraz na nowo określa i wyznacza ramy starości.

   Współczesne kobiety, babcie też pewnie czują presję społeczną bycia młodą za wszelką cenę, presję rynku pracy i dyskryminacji ze względu na wiek. Obserwuję, że radzą sobie całkiem dobrze a mocne korzenie i wartości, które wyniosły z trudnego okresu historii i życia społeczno – gospodarczego tylko je wzmocniły.

Jestem babcią na obcasach

   Wprawdzie nie jestem kolorową babcią, ale jestem babcią na obcasach (jeszcze!). Jestem na bieżąco z modą i wszystkimi nowinkami kosmetycznymi. To moja druga strona duszy tak potrzebnej kobiecie. Lubię zakupy, choć staję się pod tym względem coraz większą minimalistką. Jednak od czasu do czasu wchodzę do przymierzalni i zakładam prawie  młodzieżowe ubrania, które świetnie pasują na moją figurę ale kompletnie kłócą się z moim wiekiem. Uśmiecham się wtedy do siebie i mówię w głębi duszy: Ciesz się, że ci pasuje, że ładnie wyglądasz,  ale to już było i nie wróci więcej…

   Choć nie uważam, że wyglądam jakoś szczególnie, to zdarza mi się, że kiedy idę wnuczką ktoś bierze mnie za mamę. Najczęściej w sklepach, ale myślę, że to raczej kwestia uprzejmości ekspedientek. Kiedyś płaciłam za zakupy przy kasie i pani powiedziała do mojej wtedy trzyletniej wnusi - Jaką ładną sukienkę ci mamusia kupiła.

- To jest przecież moja babciusia, to moja babciucia, nie wiesz tego? – odparła zdziwiona Weronika.

   Jestem babcią pracującą i zapracowaną, która wiecznie ściga się z czasem i żyje w poczuciu, że za mało czasu poświęca swoim wnukom. A już z pewnością w poczuciu winy, że niejednakowo rozdziela swój czas pomiędzy wnuki, tylko w zależności od potrzeb. Na swoje usprawiedliwienie jednak mam to, że jeśli mnie potrzebują to staram się stanąć na rzęsach aby pomóc.

   Jestem babcią, która podąża nie tylko za nowinkami modowymi i kosmetycznymi, ale również technologiami ITC. Ciągle się uczę i mam poczucie, że tak mało wiem. To prawda, dbam nie tylko o umysł ale również o ciało. Regularnie ćwiczę i dużą wagę przywiązuję do zdrowego odżywiania, jednak robię to również z myślą o moich wnukach.

   Myślę, że jestem szczęściarą, bo jestem szczęśliwa, że mam takie wspaniałe wnuki, że mogę im śpiewać, opowiadać, malować i piec ciasteczka. Mogę patrzeć jak rosną, gaworzą, stawiają pierwsze kroczki. Jak uczą się pierwszych słów, mają katar, gorszy dzień po szczepieniu, płaczą bo coś jest nie tak, śmieją się bo są szczęśliwe. Za to wszystko jestem także wdzięczna moim dzieciom, a zwłaszcza synowym, że pozwalają mi w tym uczestniczyć. Mają do mnie zaufanie i powierzają opiekę, czasem pytają o radę…

   Jestem szczęściarą, bo mogę je zabrać na wycieczkę, na huśtawki i do parku. Wymyślać bajki i opowiadać historię i literaturę w bajkach. Parę dni temu było o królu, który kochał artystów i organizował dla nich czwartkowe obiady w pięknym pałacu.

   Mimo wszystko uważam, że choć jestem babcią, która się stara i uczy na błędach,  to i tak mam poczucie, że nie wszystko mi wychodzi i  mam dla nich za mało czasu. Bardzo bym chciała w pracy zwolnić i pobyć z nimi więcej. Kiedyś mówiłam - dzieci tak szybko rosną, a teraz powtarzam -  moje wnuki tak szybko rosną i żaden czas im poświęcony nie jest czasem straconym.

   Kiedy pomyślę, że kobiety będą przechodzić na emeryturę w wieku 67 lat, to już dzisiaj widzę jak zmieniać się będą relacje w rodzinach i jakim luksusem będzie czas dla wnuków.  Zadaję sobie pytanie ile czasu w tym zagonionym świecie przyszłe pokolenia będą poświęcać swoim dzieciom i jak będą sobie z tym radzić?

   Może nie jestem „kolorową babcią”, ale jestem babcią (czasem) z głową w chmurach, która marzy, ma swoje pasje ale też i smutki. Która płacze - może za często - ale nie wstydzi się tego. Śmieje i cieszy się z najprostszych rzeczy i powtarza – nie wolno bić dzieci, masz prawo do błędów, masz prawo do marzeń…  a jak rozleje się sok czy stłucze szklanka to mówi – to przecież tylko szklanka.

   Bycie babcią to sytuacja komfortowa również w innym aspekcie i to bardzo ważnym. Teraz kiedy coś mnie boli lub wyniki nie są najlepsze już nie muszę się bać, nie zostawię przecież sierot. Moje dzieci są już dorosłe, a moje wnuki mają wspaniałych rodziców.

Myślę, że fajnie jest być babcią. Tyle się  w zamian otrzymuje. Radości i łzy, zmęczenie i ból w plecach od dźwigania, a co najważniejsze, bezinteresowną i bezcenną miłość.

Na ile siebie oceniam jako babcię?

Ogólnie wystawiam sobie 3, no może 3 z plusem :)

Zawsze z dużymi torbami i zawsze z książkami...

Koniecznie na obcasach...

Z okazji Dnia Babci przygotowałam ciasteczka, które są dlatego takie pyszne, że pomagały małe rączki. To są ciasteczka dla dzieci. Przepis będzie w poście.

Dla babć przygotowałam lody z herbatą matcha i dodatkiem koniaczku, a co! Przepis też będzie :)

A w piątek jest dla mnie ważny dzień! Spójrzcie dlaczego? I pewnie znów się popłaczę ze szczęścia i wzruszenia.

Fajnie jest być babcią na obcasach, która ma pięcioro wnucząt, która bloguje i za którą w dalszym ciągu oglądają się faceci.