I przyszła pora na faworki. Jak ten czas mija i mija. Niedawno były święta, Nowy Rok, pandemiczny karnawał i już śledzik i Popielec. Przecież... był jeszcze tłusty czwartek i babcine pączki, a teraz pora na faworki. Wprawdzie przepis już po terminie ale mam nadzieję, że większość z was choć troszeczkę zrobiła, tak dla tradycji, aby choć trochę osłodzić ten covidowy czas.
Z faworkami wiąże się legenda, która głosi, że powstanie faworków to czysty przypadek. Młody, nieuważny cukiernik miał przez przypadek wrzucić do rozgrzanego oleju wąski pasek ciasta na pączki. Później przyrządzano je z ciasta lanego i biszkoptowego, aż wreszcie z tak zwanego ciasta zbijanego, z którego dziś najczęściej robi się faworki.
Tu jeszcze muszę dodać, że nazwa pochodzi od francuskiego słowa in faveur czyli wstążeczka, niektórzy zaś twierdzą, że od poznańskiej piekarni z tradycją o nazwie Fawor. Faworki mają tradycję nie tylko w Polsce ale i na Litwie i w Niemczech.
Zapraszam na moje, naprawdę najpyszniejsze
Składniki:
1 jajko
5 żółtek
płaska łyżka cukru pudru
400 g mąki
6 łyżek kwaśnej śmietany
łyżka spirytusu (można zamienić na ocet winny)
*dodatkowo olej lub smalec do smażenia i cukier puder do posypania
Jak to zrobić?
- ubij jajka i cukier puder
- dodaj pozostałe składniki i dobrze zagnieć ciasto tak aby było elastyczne
- włóż ciasto na 20-30 min. do lodówki
- podziel ciasto na mniejsze części i wałkuj cienko
- krój ciasto w paski a następnie w prostokąty lub romby
- na środku każdego zrób nacięcie, przewiń
- kładź faworki do nagrzanego do 180 stopni oleju
- smaż z każdej strony na złoto
- wyjmuj na ręcznik papierowy
- po przełożeniu na tacę posyp cukrem pudrem
U mnie zawsze (jeszcze) małe rączki.
Miłego śledzika :)
Piękna zima, gdzieś tam daleko na ośnieżonych polnych ścieżkach. Biegam, biegam a jakże z kijkami oczywiście.
