Odpust parafialny

     Odpust w parafii to chyba wspomnienie z dzieciństwa większości dzieci. Słodka wata cukrowa, balony, piszczałki lub trąbki i obowiązkowo pierścionek i bransoletka. 

     Na odpust zawsze zapraszało się rodzinę, a dzieci miały prawdziwe święto słodkości, zabaw i innych radosnych przyjemności. Odpust to przecież karuzele, strzelnice i zabawa… Po uroczystym obiedzie najczęściej był spacer "ku budom", a dziadkowie dawali dzieciom pieniądze na zakup drobnych przyjemności. Ach, co to była za radość...

    Wczoraj był odpust w mojej parafii. Oczywiście było przyjęcie dla rodziny i prawdziwe święto dla dzieci.

Trochę historii - czyli skąd te odpusty?

     W pierwszych wiekach naszej ery, chrześcijanie spotykali się w domach. Ze względu na brak wolności religijnej nie budowali też świątyń, które zaczęły się pojawiać od około IV w.  najczęściej w miejscach męczeńskiej śmierci. W ten sposób kościoły zyskiwały swoich patronów, a dzień w którym wspominano patrona stawał się świętem kościoła i parafii. Uroczystości te zyskały nazwę odpustu parafialnego. W kościele zawsze odprawiana jest tzw. suma odpustowa, której towarzyszy uroczyste kazanie, najczęściej wygłaszane przez zapraszanego księdza oraz procesja dookoła kościoła. 

      Z czasem wokół parafialnej uroczystości wykształciła się cała otoczka „komercyjna” w postaci kramów ze słodyczami, zabawkami i mnóstwem tandety. Stąd też wzięło się powiedzenie dla przedmiotów o małej wartości i tandetnych, jako „odpustowe”.

      Dla jednych przeżycie religijne i duchowe dla drugich tylko jarmarczne i komercyjne, a dla niektórych i jedno i drugie. 

http://www.youtube.com/watch?v=Bmh9jYxBexo