James Bond - Skyfall - a different perspective

Tak jak śpiewa Adele, niebo wali się Bondowi na głowę. „Zdradzony” kulą zostaje uznany za zmarłego i to sama M pisze nekrolog. To początek filmu. Nie chcę jednak pisać recenzji. Mnie intryguje zupełnie coś innego i po swojemu dostrzegam w filmie inne ukryte wątki i podteksty, które są znakiem moich/naszych czasów.

Dla mnie pięćdziesiąte urodziny obrońcy Jej Królewskiej Mości to sięgnięcie do tradycji i kultury, to przeplatanie, a nawet walka tych dwóch znaków naszych czasów.

Bond, James Bond nie jest już butnym, zawziętym agentem. Nie ma też wzroku dawnego dzikiego zwierzęcia, nieustannie gotowego do ataku lub ucieczki. I choć siła już nie ta, oko nie tak celne, a mięśnie nieco sflaczały, to dalej porusza się z klasą, a po  skoku do jadącego pociągu po bondowsku, z gracją poprawia mankiety. Wspomnienia do ukochanej Vesper także się zatarły i odeszły z dawną melancholią. Pozostały jednak błyskotliwe riposty i klasa Bonda, na którą się pracuje długie lata.

Bondowi dalej pomaga opanowanie, zimna krew i piękne kobiety. Pozostała też dawna Martini, bardziej współczesny heineken, niezobowiązujący seks i… nie chcę tu pisać o dalszych reklamowanych gadżetach, zwłaszcza, że zapowiedziałam coś innego.

Dostrzegam w tym filmie starcie teraźniejszości z przeszłością i nie chodzi mi o piękne sceny, które przywołują wspomnienia, jak chociażby ta w kasynie w Makau. W filmie widzę konflikt pokoleń,  młodzi – starzy. Przywiązany do swoich reguł i zasad Bond nie bardzo chce zaufać młodzieńcowi (Ben Whishaw), któremu co dopiero wąs się sypie i trądzik jeszcze nie ustąpił. To piękna metafora, znak naszych czasów i „nowego porządku”. To on powie Bondowi: „Mając laptopa, siedząc w pidżamie i sącząc earl greya, jestem w stanie wyrządzić więcej szkód niż ty ze swoją spluwą". Mimo ścierania się dwóch światów, idąc szerzej można powiedzieć - pokolenia X i pokolenia Y. Mamy też solidarność pokoleń w znamiennej scenie penetrowania Londynu i szukania zakodowanych znaków na mapie w komputerze. Współczesne technologie, błyskotliwie i w mig ustalają położenie, demaskują przeciwnika, ale to współpraca tych dwóch, daje szybki efekt końcowy i rozwiązanie kolejnej zagadki. I chciałoby się rzec: młodzi wprawdzie szybciej biegają, ale to starsi często wiedzą jak dojść na skróty.

Może przesadzam, ale dla mnie pięćdziesięciolatek – film, ma przekaz jakże znamienny naszych czasów. W dobie zmian demograficznych, wydłużającego się życia, starzenia się społeczeństw, musimy się nauczyć wspólnie żyć. Godzić interesy, szanować i respektować prawa i nie odstawiać ludzi na boczny tor tylko dlatego, że przekroczyli pięćdziesiątkę.

To M, kiedy sugerowano jej, że czas się wycofać, powiedziała: odejdę jak wykonam zadanie…

Bardzo dużym plusem jest także to, że Bonda nie wypacykowano. Ma zmarszczki, a kiedy zapuszcza zarost, to przebłyskuje na brodzie siwizna. W wielu scenach wygląda jak ostatnie łajza, ale też widzimy go jak spod igiełki, w jego dopasowanym smokingu, białej koszuli i muszce.

Na koniec Bond wraca w przeszłość, w górzyste rejony Szkocji, do kraju urodzenia, dzieciństwa, gdzie gęsta mgła zapowiada nieodgadnioną przyszłość. Dla mnie to zapowiedź nowego – kolejnego początku Bonda….

http://www.youtube.com/watch?v=7HKoqNJtMTQ

Jak oceniacie film?