Wegetariański smalec z oregano - Vegetarian lard

    Smalec z kiszonym ogórkiem to kultowe danie kuchni śląskiej i kuchni polskiej. To smak i zapach dzieciństwa, który nigdy się nie znudzi. Jakoś ostatnio coraz mi dalej do produktów zwierzęcych. Zakisiłam pierwsze ogórki i jak tu nie zrobić smalcu! Zrobiłam , a jakże - z fasoli. Zachwyciłam wszystkich i zachwycam zawsze ilekroć go robię. Czasem z samą cebulą a czasem z innymi dodatkami. Świetnie sprawdzają się pomidory ale o tym w innym poście.

Wegetariański smalec z oregano

Składniki:

• puszka białej fasoli lub duża szklanka suchej fasoli
• 2 - 3 łyżki przegotowanej wody
• 1/4 szklanki oleju roślinnego (dodałam rzepakowy)
• 1/2 lub 1 małe jabłko
• 3-4 łyżki posiekanych liści oregano
• 1 mała cebula
• kilka ziaren zielonego pieprzu
• łyżka sosu sojowego
• sól himalajska i pieprz do smaku

Jak zrobić smalec?

- jeśli używasz suchej fasoli to ją namocz, najlepiej na noc, następnie przepłucz i gotuj do miękkości

- jeśli używasz fasoli z puszki to ją przepłucz dodaj wodę i zmiksuj w blenderze na gładką masę

- na patelnię dodaj olej pokrojone w kostkę jabłko, posiekaną cebulę oraz oregano, dodaj zielony pieprz i pod przykryciem duś około 5 min. 

- dodaj na patelnię sos sojowy, odrobinę soli i pozostaw na wolnym ogniu aż cebulka się zeszkli a jabłko będzie miękkie - około 10 min.

- dodaj składniki z patelni do zmiksowanej fasoli i delikatnie (kilka razy) zmiksuj blenderem

- powinny być widoczne dodane składniki

- dosmakuj solą i pieprzem wg uznania

- koniecznie podawaj z kiszonym ogórkiem - wtedy wróci smak dzieciństwa

Lubicie niebieski?

Można go dostrzec w każdej barwie, nawet w brązowych oczach jeśli je kochasz. W każdej tęczy jest  niebieski i  każde niebo jest rozniebieszczone. Tam gdzie jest bezkres i wolność nieskończona tam zawsze jest niebieski. Smutne i radosne oczy są zawsze niebieskie, trzeba umieć je tylko dostrzec.

Kiedy poszłam do pierwszej klasy rysowaliśmy na lekcji dom. Wszystkie dzieci zrobiły domy z brązowym albo czerwonym dachem. Ja zrobiłam biały dom z niebieskim dachem. Byłam taka dumna z niego i tak mi się podobał. Pani nie bardzo. Szłam jednak do domu dumna z mojego dzieła. I tu… no cóż – nikogo nie zachwycił mój biały dom z niebieskim dachem. Chyba go muszę narysować jeszcze raz aby przegonić demony.

Pamiętacie wiersz ze szkoły średniej? Wiersz Norwida. Jeden z moich ulubionych. „Chodzi” za mną ostatnio. Może dlatego, że wiele mi się spraw i rzeczy nałożyło oraz pogmatwało.

Cyprian Kamil Norwid - Nad grobem Julii Capuletti w Weronie

Nad Kapuletich i Montekich domem,

Spłukane deszczem, poruszone gromem

Łagodne oko błękitu

Patrzy na gruzy nieprzyjaznych grodów, 

Na wywrócone bramy do ogrodów, 

I gwiazdę zrzuca ze szczytu.

Cyprysy mówią, że to dla Juliety, 

I dla Romea łza ta znad planety 

Spada i w groby przecieka;

A ludzie mówią, i mówią uczenie, 

Że to nie łzy są, ale że kamienie, 

I że nikt na nie nie czeka!

https://www.youtube.com/watch?v=wsuRbAKgtF4