Czarny pies i beże...

Taka słuchaczka ze mnie...

Tak to prawda, wolę słuchać niż mówić. Pewnie dlatego, że w pracy więcej mówię niż słucham. Wolę słuchać bliskich, znajomych, moje koleżanki a nawet nieznajomych (parę razy zdarzyło mi się np. w parku...) Jestem niesamowicie skrytą osobą i wolę porozmawiać sama ze sobą niż opowiadać o sobie. Ludzie różnie interpretują zdania, słowa, wypowiedziane myśli, zdarzenia... Nie zawsze szanują prywatność i tajemnice. Aż sama się sobie dziwię, że założyłam bloga i publikuję zdjęcia nie tylko kulinarne.Myślę, że to odważna część mojej "skrytości" zapisana w wirtualnej rzeczywistości.

Wolę słuchać, czasem radzić pocieszać albo robić niespodzianki po kryjomu. Ludzie chyba są coraz bardziej zagubieni i samotni. Czas przecieka przez palce i nie zawsze jest lokowany właściwie. Mija kolejny dzień, pora roku i rok za rokiem. Planujemy, musimy, wracamy, gonimy, poprawiamy... Kolejny dzień, kolejna noc i poranek czasem mglisty i zapłakany, a czasem ocieplony blaskiem, który aż opiera się na szybie i wędruje prosto do serca. Jak to jest, że są ludzie, którzy dodają skrzydeł już samą obecnością  a inni promieniują toksycznym zaduchem swojej nieomylności, pazerności, lekceważenia, ignorancji, egoizmu...

O tym jak uszczęśliwiłam zagubionego psa...

Wracałam z pracy i musiałam zrobić coś czego nie luibię czyli zatankować. Na stacji był uprzejmy młody chłopak, który wybawił mnie z tej czynności oraz zabłąkany duży pies. Czarny, piękny i dostojny. Obwąchał mnie ze wszystkich stron i choć bardzo lubię psy to czułam pewien niepokój bo pies był duży i jednak obcy.

- Zgubiłeś się biedaku i jesteś pewnie głodny, pomyślałam, a on patrzył swoimi mądrymi psimi oczami.

Pan ze stacji benzynowej uprzedzając moje pytanie powiedział - Błąka się tutaj, pewnie się zgubił ale już dałem informację na fb i liczę, że ktoś się odezwie. Głodny jest.

Płacąc za paliwo poprosiłam o kiełbaskę bez bułki i dodatków.

- Ale my nie sprzedajemy kiełbasek tylko hot dogi, powiedziała pani.

- Ale ja zapłacę za hot doga, to dla psa, dodałam...

Nieco zdziwiona pani kasjerka doliczyła hot doga i podała mi go w serwetce...

Pies kłapnął kiełbaskę na jeden kęs ale to nie koniec. Idę do samochodu a on za mną. Z wdzięczności (a może liczył na więcej...) chciał mi się wpakować do samochodu, a ja z nieukrywanym żalem musiałam odjechać. Mój Ozzy, jedyny pieski pan domu z pewnością by nie przeżył nowego psiego lokatora. Odjeżdżając miałam również nadzieję, że właściciele tego pięknego psa niedługo się odnajdą...

Taka mała parówka a tyle wdzięczności w psich oczach...

Pies był czarny a u mnie dzisiaj królują beże...